ลักษณะอาการ

อาการของโรคมีลักษณะต่างกัน ขึ้นอยู่กับพันธุ์และระยะการเจริญเติบโต อาการบนใบที่พบมีจุดแผลลักษณะกลม หรือรูปร่างไม่แน่นอน ขนาดเล็กไปจนถึงแผลขนาดใหญ่ กลางแผลแห้ง มีสีน้ำตาลอ่อน ขอบแผลสีน้ำตาลเข้ม เนื้อเยื่อรอบรอยแผลมีสีเหลือง บางครั้งอาจพบเนื้อเยื่อบริเวณกลางแผลยุบตัวมีลักษณะเป็นวงซ้อนกัน เนื้อเยื่อกลางแผลที่แห้งอาจขาดเป็นรู ถ้าแผลขยายลุกลามเข้าไปตามเส้นใบ ทำให้แผลมีลักษณะคล้ายก้างปลา

หากสภาพอากาศเหมาะสมในระยะใบยางสีเขียวอ่อนหลังการผลัดใบ จะปรากฏอาการโรครุนแรงภายใน 2 สัปดาห์ เกิดอาการใบไหม้แห้ง เป็นสีน้ำตาลซีด และร่วง ทำให้ทรงพุ่มโปร่ง อาจแตกใบใหม่และถูกเชื้อเข้าทำลายซ้ำอีก ยอดอ่อนที่ถูกทำลายเป็นแผลรูปกระสวย สีน้ำตาลขยายไปตามความยาวของลำต้น ทำให้กิ่งแห้ง เปลือกแตก และยืนต้นตายในที่สุด

การป้องกันกำจัด

1. ไม่ควรปลูกพันธุ์อ่อนแอในพื้นที่ที่สภาพอากาศเหมาะสมต่อการระบาดของโรค เช่น พันธุ์ RRIC110 ฉะเชิงเทรา50 RRIM600

2. ใส่ปุ๋ยเคมีร่วมกับปุ๋ยอินทรีย์ตามคำแนะนำ

3. หากเกิดการระบาดรุนแรง ต้นยางที่มีอายุน้อยกว่า 2 ปี ควรติดตาเปลี่ยนเป็นพันธุ์ใหม่ที่ต้านทานโรค

4. แหล่งที่มีโรคระบาด ควรใช้สารเคมีป้องกันกำจัดเชื้อรา ฉีดพ่นในแปลงขยายพันธุ์เพื่อป้องกันโรค และฉีดพ่นต้นยางเล็กในช่วงผลิใบอ่อนหลังจากการผลัดใบประจำปี

แหล่งที่มา : คำแนะนำโรคและอาการผิดปกติของยางพารา ปี 2555, สถาบันวิจัยยาง กรมวิชาการเกษตร